Het driedelige pak dat hij draagt is net iets te groot en in zijn haar zit net iets te veel gel. Hij drukt de theedoek om zijn hand nog wat steviger aan, omdat het bloed er doorheen begint te sijpelen. Een knappe jongedame loopt hem achterna en polst voorzichtig of ze mee mag, de spreekkamer in. “Natuurlijk, liefje!”, zegt hij. Met grote ogen kijkt hij toe terwijl ik de doek eraf wikkel, maar als de wond eenmaal verschijnt, kunnen we allebei ontspannen. Geen kapotte pezen of spuitende vaten, gewoon een nette, wijkende snee. Terwijl ik de hechtdraad door zijn huid rijg, vertelt hij het verhaal.  

Ze zijn net een paar maanden samen, smoorverliefd, en vanavond ging hij voor het eerst naar zijn kersverse schoonouders. Dat mocht niet mis gaan, getuige zijn outfit. Toen zijn schoonmoeder begon over botte keukenmessen, voelde hij zich even opgetild want dit kón toch geen toeval zijn. Die workshop koksmessen slijpen zou eindelijk van pas komen en de springplank vormen naar een verpletterende indruk. Zijn aanbod de messen te slijpen werd snel aangenomen en even later stond hij zich uit te sloven met een slijpsteen. Maar daar ging het mis, natuurlijk. Een inmiddels niet meer zo bot keukenmes kliefde de huid van zijn duimmuis en het keurige keukenblad veranderde in een bloederige bende.

‘Ik wil het dossier al sluiten – de wachtkamer roept – maar denkend aan de tuchtzaken over zieke kinderen blijf ik toch nog even haken’

 ‘Ik wilde iets teveel mijn best doen, geloof ik’ mompelt hij met een bedremmeld stemmetje. ‘Ja’, beaam ik moederlijk, ‘blijf maar gewoon je klungelige zelf, dat is meer dan genoeg.’

De wond is dicht, op naar de volgende patiënt. Een kindje dat spuugt en uitgedroogd zou zijn. Moeder is erg bezorgd, ook al is dit haar vijfde kind. Gelukkig valt het mee, adviezen en een verwijzing naar thuisarts.nl volstaan. Ik wil het dossier al sluiten – de wachtkamer roept – maar denkend aan de tuchtzaken over zieke kinderen blijf ik toch nog even haken. Bij dit kind, maar ook bij de volgende patiënt en die daarna: er kan steeds wel een paar minuten geschaafd worden aan het verslag. Een klusje dat de angst moet beteugelen dat de tuchtrechter er ooit gehakt van maakt in het kader van De Professionele Beroepsnorm.  

Maar die paar minuten zijn kostbare tijd! Tijd waarin ik de bezorgde moeder ook nog even had kunnen vragen: wat gaat u thuis vertellen over mijn advies? Kunt u dat in uw eigen woorden herhalen? Misschien had ik met deze teach-back-vraag wel de reden ontdekt waarom een ervaren moeder hier nog zo bezorgd over kan zijn. Kan ze thuisarts.nl eigenlijk wel lezen? Heeft ze begrepen dat koorts niet gevaarlijk hoeft te zijn? Wie weet had dit soort vragen een boel toekomstige consulten voorkomen.

‘Ik besloot mijn klungelige zelf te blijven, in de hoop dat dat genoeg was’

Helaas lijken zowel de doktersopleiding als de maatschappij de voorkeur te geven aan perfectionisten die eerder op papier excelleren dan in de spreekkamer. Ik werd dan ook vroeg geselecteerd op een tikje faalangst. Maar aan het eind van de avond ben ik er moe van, dat constante checken of alles wel goed in het dossier staat. Ik neem me voor om de volgende dienst wat minder mijn best te doen. Mocht het zover komen dat mijn typsels niet alle correcte details blijken te bevatten, dan zal ik de tuchtrechter eerlijk vertellen: ‘ik besloot mijn klungelige zelf te blijven, in de hoop dat dat genoeg was.’