Verkiezingen hebben altijd iets hoopvols. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Mogelijk een frisse wind en nieuwe gezichten. Misschien andere inzichten. Die zijn hard nodig, gezien de grote vraagstukken rond milieu, migratie en de zorg. Wat betreft het laatste tuffen we ondertussen nog steevast door op het oude – doodlopende – spoor als het gaat om de organisatie en financiering van ons zorgsysteem.

Alle ogen dus gericht op het nieuwe kabinet, dat ons over het donkere pad naar de oplossing moet leiden. In de tussentijd tasten we gezamenlijk in het duister en doen we wat we altijd al deden. Zoals het instellen van omzetplafonds en het maken van sectorafspraken om de groei af te laten vlakken. We doen nieuwe pogingen voor aanpassing van art. 13 Zvw (vrije zorgkeuze) en rollen vrolijk de Wtza verder uit. Gaat dat ons daadwerkelijk helpen om ook in de toekomst nog hoogwaardige zorg aan heel Nederland te verlenen? En gaan die goedbedoelde subsidieregelingen ter stimulatie van innovatie, met de bijkomende eindeloze papierwinkel, het kantelpunt van de verandering veroorzaken? Het draagt in ieder geval wel bij aan de administratielast, die even hard door lijkt te stijgen als de zorgkosten.

‘In de tussentijd tasten we gezamenlijk in het duister’

Het zijn goedbedoelde pogingen tot verandering, die geen oplossing bieden voor de meest prangende problemen van de toekomst. Ondanks dat lijkt er bij beleidsmakers een rotsvast geloof te bestaan in hun methodiek en instrumenten. Het doet denken aan het hamereffect van Maslow: ‘Als het enige gereedschap dat je hebt een hamer is, is het verleidelijk om alles te behandelen alsof het een spijker is’.

Misschien toch eens onze beleidsinstrumenten evalueren? Wellicht biedt dat soelaas. En zo hoop ik stilletjes op een nieuw kabinet dat, ongeacht de politieke kleur, op zoek gaat naar nieuw gereedschap.