Soms herken je in uitspraken veel van je eigen situatie. Vaak heb ik dat met artikelen van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS). Nu werd ik getriggerd door een uitspraak van em. hoogleraar Zorg Guus van Montfort: “Beloon professionals en patiënten vanuit het beleid niet met nog meer Regels, Registraties en Richtlijnen, maar met het meest effectieve en goedkoopste (beleids)medicijn: vertrouwen.” Hij gaat uit van de intrinsieke motivatie van de zorgverleners. Die hebben namelijk al vele jaren laten zien dat het goede overheerst.

Ik besef heel goed dat anderen meteen tegenwerpen dat het dan de spuigaten uit gaat lopen. En dan met artikelen komen van misstanden in de praktijk. Ieder leest zaken vanuit zijn eigen bubbel. Misschien is het wel ‘Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten’. Toen ik meer las over van Montfort en contact met hem zocht, heb ik ook kritisch gekeken naar zijn uitspraken; ik bleef veel herkenning vinden. Wat ik ook waardeer is dat hij met oplossingen komt, zoals een Tienpuntenplan voor bekostiging van de zorg. Ook ziet hij een andere rol voor zorgverzekeraars: de institutionele rol in de regio. Deze lijkt op wat in het IZA wordt genoemd namelijk, vanuit het representatiemodel.

“De tweespalt binnen beroepsgroepen en zorginstellingen groeit”

Wat ik in zijn boek ‘Beeld en werkelijkheid’ las, zal door anderen weerlegd worden. Verschillende onderwerpen spreken mij echter zeer aan, zoals zijn vraag naar openheid over beleggingen van zorgverzekeraars en de nuance bij de dreiging van hoge percentages zorgkosten. Hij stelt dat zorg niet het koekoeksjong is dat de andere domeinen verdringt. En vraagt meer aandacht voor de gezondheidswinst die de werkvloer creëert (en niet beleidsmakers of zorgverzekeraars).

De drang naar meer regels is er nog steeds, zowel bij beroepsverenigingen, beleidsmakers, bestuurders, als overheid en zorgverzekeraars. De gedachte dat we met een overdaad aan regels kwaliteit kunnen ondervangen en kosten minderen heb ik in mijn beroepsleven niet ondervonden. Wat ik wel zie, is dat de tweespalt binnen beroepsgroepen en zorginstellingen groeit, terwijl iedereen is gebaat bij samenwerking. Dat die van ‘bovenaf’ gestuurd moet worden, lijkt mij niet de oplossing. Er gebeurde zonder het IZa al heel veel goeds. Laten we daarop voortborduren en kritisch kijken naar waar het geld naartoe gaat; naar beleid of naar de zorg.

Misschien herkent u zich in bovenstaande, of heeft u juist heel veel tegenargumenten bij deze gedachtegang. Laat het weten via een reactie onder dit blog.

(En voor de artikelen waaraan ik refereer kunt u terecht bij ghvanmontfort@casema.nl).