Jennifer Bergkamp (42) schrijft met de wijsheid en ervaring van nu, een brief aan de jonge zorgprofessional die ze ooit was. Zij is verpleegkundige in de wijk, columnist voor Nursing en auteur van de bundel Lofzang.

Dag Jennifer,

Je staat op de gang van het verpleeghuis, de eerste dag na je diplomering, samen met twee meiden die gelijk met jou hun diploma in ontvangst mochten nemen. De schrik staat op je gezicht te lezen, want jullie zijn je enorm bewust van de grote verantwoordelijkheid die nu op jullie schouders rust. Jullie spreken het naar elkaar uit: “Shit. En nu?”

Je bent 21 en verantwoordelijk voor dertig oudere mensen in verschillende stadia van kwetsbaarheid. Als je alles zo enorm goed wilt doen als jij, dan kun je je aandacht nooit verdelen over al die mensen. Je zult ze tekortdoen. Je zult dingen missen. Er zullen dingen fout gaan. Je zult de verkeerde dingen zeggen. Zo! Dat hebben we dan gelijk maar gehad. Want die angst is terecht.

‘Er zullen dingen fout gaan. Je zult de verkeerde dingen zeggen. Die angst is terecht’

Maar je zult óók het verschil maken, voor een flink aantal mensen. Omdat je ze ziet, omdat je ze hoort en respecteert. Maar daar moet je nog achterkomen. Pas op de eerste dag na je diplomering begint je leerproces. Dan pas proef je wat het vak echt inhoudt, de totale verantwoordelijkheid. En weet je, die ene kwetsbare oudere daar, die gaat je genadeloos op je nummer zetten. En dat is goed. Want zo leer je dat ook jij niet perfect bent, dat je mens bent en dat je juist dat mens-zijn zo nodig hebt. Dat je onhandigheid en humor prachtige lansbrekers kunnen zijn voor gesprekken die wel gevoerd moeten maar liever ontweken worden.

Geef jezelf de ruimte om niet te weten. Vraag aan die prachtige oudere mensen wat zij zouden doen, want kwetsbaarheid is niet hetzelfde als niet weten hoe het leven in elkaar zit. Doe woorden niet af alsof ze er niet toe doen. Woorden hebben betekenis. Ook woorden maken littekens, dus wees je bewust van jouw woorden. Want goed geplaatst, hebben ze een enorme waarde. Onthoud dat bij elke leerling die met jou mee zal lopen.

Het enige wat jij nu nog mist, is ervaring. En het enige wat je daarvoor nodig hebt, is tijd. Investeer jouw tijd ook in de mensen aan wie jij het vak mag doorgeven, en denk dan nog eens terug aan het gevoel dat jij twintig jaar geleden had in die gang: shit. En nu?

Liefs, Jennifer