“Zorgen voor elkaar is volgens ons in de eerste plaats iets van mensen. Niet van beleidmakers, niet van zorgaanbieders.” Dit nuchtere standpunt komt van Dennis Lohuis, oprichter van Zorgvrijstaat. Wouter van Noort liet hem in NRC aan het woord in zijn wekelijkse bijdrage over hoopvolle initiatieven van ‘mensen in de onderstroom’.

Zorgvrijstaat is een initiatief uit Rotterdam-West. Het idee is prachtig in zijn eenvoud: mensen met uiteenlopende problemen – stemmen horen, burn-out, maar zelfs ook seksueel misbruik – bij elkaar brengen in een sociale gezondheidsomgeving waarin ze elkaar als buurtgenoten helpen en ondersteunen. Natuurlijk zijn er lijnen naar het wijkteam en de wijkpsychiater, vertelt Lohuis. Maar hij zegt er ook bij dat mensen met elkaar laten praten hen al zo kan helpen dat het de reguliere zorg ontlast.

“Buurtinitiatieven moeten niet gezien worden als iets schattigs voor erbij”

Bedenkt dat de oorsprong van dit initiatief inmiddels al tien jaar oud is. Jaren voor IZA, WOZO en GALA dus. Niet vanuit de overheid bedacht, maar – zoals Van Noort het noemt – vanuit de onderstroom. In die drie vanuit het overheidsperspectief geschreven documenten wordt iets verwacht van de burger: ‘zo zelf mogelijk, zo thuis mogelijk’. Het ís mogelijk, laat Lohuis zien. Maar hij zegt ook: “Als je echt wil veranderen, moeten buurtinitiatieven niet gezien worden als iets schattigs voor erbij, maar als gelijkwaardig alternatief.” Niet alleen zo zelf en zo thuis mogelijk dus, maar juist ook zo samen mogelijk. Een waardevolle boodschap voor het nieuwe kabinet.