Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik beperk sinds een aantal weken de blootstelling aan nieuws tot een minimum en dat is niet alleen omdat mijn hersenpan overgevoelig is door het 24/7 moeten compenseren van een uitgevallen evenwichtsorgaan. Het komt vooral door de inhoud van het nieuws, de hoeveelheid van uiterst complexe ontwikkelingen in de wereld, het polariserende domino-effect ervan én de mate van invloed die wij als gewone mensen hebben op die ontwikkelingen. Als controlebehoeftig type nekt vooral dat laatste me; we kunnen er niets aan veranderen en dat trek ik slecht. Want ik ben van nature een type dat bij problemen handelt en dan vaak toch wel ergens een (begin van een) oplossing vindt.

“Het zegt wat als een journalist de inname van actualiteit zó drastisch beperkt”

Het optimistische type ook, vaak tegen beter weten in natuurlijk. Het zegt wat als een journalist, die bij wijze van beroepsziekte doorgaans een nieuwsjunkie is, de inname van actualiteit zó drastisch beperkt
dat er slechts flarden van binnenkomen. En het zegt niet alleen iets over mij, ik hoor het van veel anderen ook. Het is te veel of te gruwelijk en/of te uitzichtloos. Want wat moeten we toch met klimaatverandering, eindeloos verlammende bureaucratie in zorg en leven, een vijfmaal hogere rente op de studieschuld van onze kinderen, dreigende pandemieën, oorlogen, hele volksstammen die op de vlucht zijn, psychotische mensen die een jaar moeten wachten op adequate hulp, mensen die elkaar (online) naar het leven staan, racisme, fascisme, afschuwelijk terrorisme en dito vergelding? Wat kunnen we daarmee vanuit onze bevoorrechte positie en mooie huizen, met stromend water, en daken waarop geen raketten neerkomen?

Volgens mij snakt de hele mensheid naar meer zachtheid, liefde en empathie. Niet van onze dierbaren, want dat zit doorgaans wel goed, maar van het grotere geheel. Het moet er ergens inzitten, want ik kan
gewoon niet geloven dat er (uitzonderingen daargelaten) iemand is die in de basis iets anders wil dan gewoon tevreden leven en laten leven. En zo kwam aan het eind van dit epistel gelukkig toch de optimist weer bovendrijven. Diep ademhalen, tot tien tellen en dapper voorwaarts maar weer. Misschien ga ik zelfs het nieuws weer volgen