Dagbestedingslocaties waar alleen maar spelletjes worden gespeeld in plaats van te werken aan zorgdoelen. Geld uitdelen om cliënten over te halen naar een zorgorganisatie over te stappen. Een tasje van Louis Vuitton of een borstvergroting voor een cliënt. En zelfs zorgbureaus die afhankelijke mensen inzetten voor criminele activiteiten.

Het is niet voor niets dat Eugène van Mierlo, wethouder zorg in Almelo, in zijn interview in de Volkskrant zegt: “Gooi er een dubbeltje in en je krijgt een euro aan verhalen”. De verhalen die hij vertelt, geven een buitengewoon onwelriekende geur aan wat wordt gepresenteerd onder de noemer van ‘zorgaanbod’. Heel voor de hand liggend is hierbij de ‘schuld van de marktwerking’-kaart te spelen. Maar dat is onzin. Het is van alle tijden dat mensen met foute bedoelingen wegen vinden om andere mensen te belazeren, dat doen ze niet pas sinds 2006. Niets menselijks is (sommige) mensen vreemd.

“Onzin om bij verhalen over zorgfraude de ‘schuld aan de marktwerking’-kaart te spelen”

Belangrijker dan de schuldkaart spelen, is bovendien beseffen hoe verstrekkend de problematiek is die Van Mierlo in het interview schetst. Als hij vertelt dat tussen 2018 en 2023 715 duizend euro is uitgegeven om 4,1 miljoen euro terug te vorderen, besef dan dat hij het hier heeft over alleen maar de gemeente Almelo. Nederland telt 342 gemeenten. En er is geen enkele reden om aan te nemen dat Van Mierlo ernaast zit als hij stelt dat zijn Twentse gemeente niet uniek is in het bestaan van zorgfraude. De zorgverzekeraars zijn er in het verleden meermalen van beticht dat ze heel veel geld uitgeven om heel weinig zorgfraude aan te tonen. Onterechte kritiek, maakt Van Mierlo zonneklaar duidelijk. De aanpak van zorgfraude verdient topprioriteit, stelt hij. Hij heeft gelijk.